Szczepan Grzeszczyk (ur. 25 grudnia 1901, zm. 5 maja 1967) – polski konstruktor lotniczy, lotnik sportowy, szybownik i instruktor szybownictwa.
Urodził się w Warszawie. Będąc uczniem gimnazjum, wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego podczas wojny polsko-radzieckiej w 1920. Służył w 4 dywizjonie artylerii konnej, uzyskując odznaczenie Krzyż Walecznych. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Głównym przedmiotem jego zainteresowań stało się lotnictwo; podczas studiów pracował w latach 1925-26 w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa (IBTL) jako konstruktor. W 1925 jako jeden z trzech cywilów (wraz z Jerzym Dąbrowskim i Stefanem Drzewickim) uzyskał zezwolenie władz wojskowych na odbycie szkolenia lotniczego w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie, po czym w 1926 ukończył kurs pilotażu wojskowego, latając na wielu typach samolotów, w tym myśliwcach SPAD 61 i wykonując 460 lotów.
Jesienią 1926 roku przeniósł się na Politechnikę Lwowską, nadal propagując latanie i zostając tam wiceprezesem Związku Awiatycznego Studentów. Stał się głównym organizatorem i pierwszym prezesem utworzonego w 1928 lwowskiego Aeroklubu Akademickiego. 13 marca 1928 oblatał amatorski szybowiec CW-I, a 26 maja podczas organizowanej przez siebie I Wyprawy Szybowcowej ZASPL na Łysą Górę koło Złoczowa, ustanowił na nim dwa krajowe rekordy (długotrwałości lotu 4 min 13 s i wysokości 40 m); został jednak ranny w wypadku przy starcie do kolejnego lotu. Osiągnięcie to stało się znaczące dla rozwoju szybownictwa w Polsce, udowadniając, że istnieją w Polsce warunki do jego uprawiania. Po zorganizowaniu szybowiska na górze Bezmiechowej, Grzeszczyk organizował tam wyprawy i szkolił pilotów szybowcowych, stając się pierwszym w Polsce instruktorem szybowcowym. Jako pierwszy w Polsce wykonywał dłuższe loty żaglowe i termiczne oraz zdobył kategorię C pilota szybowcowego, zainicjował też loty wleczone za samolotem, loty nocne i przeloty otwarte. Zainicjował wstępne szkolenie kandydatów na pilotów wojskowych na szybowcach. W latach 1928-1931 ustanowił razem 9 szybowcowych rekordów krajowych długotrwałości i wysokości lotu (szybowce CW-I, CW-II, CW-IV, SG-21), a dziesiąty rekord długości przelotu w 1935 (CW-5 bis/35). Był inicjatorem oraz kierownikiem pierwszego kursu akrobacji szybowcowej przeprowadzonego w czerwcu 1935 w Warszawie.
